Dziennik Muzyczny

Wpis Dziennika Muzycznego numer 270

Koszalin, 21. 09. 2024 r.

Wyobraźcie sobie tłustą jejmość. Zaraz będzie, że poniewieram ludźmi z nadwagą. Nie, to wstęp dopiero. Są tacy ludzie, opisujemy zatem proste fakty. Tłusta jejmość z jej dziećmi, z których chciałaby zrobić gwiazdy. Ma taka spory majątek, bo weszła przebojem do zamoż­nej rodziny i, lubiąc pieniądze, zadbała, by jej ich nie brakowało.

Jak weszła do rodziny? Zwyczajnie, standardowo na ciążę. Rodzice chłopca się nad nią zli­towali, chcieli mieć wnuka. I tak zaplenili sobie obecnie tłustą jejmość. Powiecie, że ona ciężko pracowała, by mieć. A ilu znacie ludzi, którzy całe życie ciężko pracowali i nic nie mają. Nie są rozrzutni, nie mają nałogów a jakoś majątek nie przybiera. Są ludzie, szczegól­nie w Polsce, gdzie wyrżnięto inteligencję i klasę posiadającą opartą na wielopokoleniowej tradycji, którzy umieją się wśliznąć w układy lokalne, by trzepać kasę. Jeśli sądzicie, że u nas większość firm powstała dzięki mądrym i nowatorskim pomysłom, to załóżcie kabaret. Wystarczy, że podzielicie się tymi swoimi myślami z publicznością a sukces murowany. Latami taka żerowała na cudzych umiejętnościach dostosowawczych. I po drodze wymyśli­ła sobie, że jej dzieci będą gwiazdami.

Jedno dziecko pompowali we wszystko, by nauczyło się muzykować. A ono nic tylko w gry na komputerze. Łapy w kieszeniach i poszukiwanie pilota do telewizora. Na pytanie, czego szukasz w tych kieszeniach, jest błyskotliwa odpowiedź: „Pieniędzy.”. Dziadziunio wziął wnusia do firmy a wnusio tylko kradł. Dziadziunio płakał po kątach, ale obwiniał wszystkich tylko nie wnusia. I wnusio sobie poszedł na swoje z tego, co nakradł. Tak dbał o swoje dziedzictwo po tatusiu. Mamusia też kradła, bo skoro wnusiowi uchodzi na sucho a ona i tak kradła od lat, to dokradnie jeszcze. Niegdyś biedny chłopak, chudzielinka, który wziął sobie taką jejmość na kark, też przytył, wręcz się spasł i też zaczął okradać własną firmę, bo dziadziuś dla ratowania rodziny dał mu lwią część udziałów. Ale i u niego ambi­cje pozostały, by jego dzieci były gwiazdami. A dzieci nic nie umieją, nie objawiają żadne­go talentu ani chęci szlifowania tych marnych zdolności, które odziedziczyły po rodzicach. Córunia tatunia brzdąka i nic. Ma za to talent do kłamstwa i robienia sobie tatuaży. Powie­cie, że dziś każdy sobie robi tatuaże. Zobaczcie polskie filmy z początku naszego wieku. To niedawno było. Co szokuje prowincjusza, sadownika, gdy rozpytuje o córunię w takim fil­miku jak „Warszawa”? Wybitna elokwencja jej koleżanki? To, że ta proponuje mu układ na tylną część ciała, choć raczej to się mieści w nieco innych okolicach? Widzi wytatuowaną – ledwo co, jak na dzisiejsze standardy – dziewoję a już ma dość tego wszystkiego.

I rodzi się trzecie dziecko. Mała księżniczka w ubrankach dla krasnali. Dziadkowie wariują. A rodzice i to dziecko pakują na minę swoich zachcianek – też chcą, by było gwiazdą. Zmuszają ją do tańczenia estradowego. A dzieciak nie ma talentu. Nie ma poczucia rytmu, ma twarde ruchy bez gracji, niezbędnej do tańca. Brakuje mu wyobraźni, wrażliwości i pa­sji. Ale nic, tatuś zapłaci sędziom na konkursach i będzie dobrze. I ile tak można? A nie le­piej, by taka nauczyła się czegoś pożytecznego? Została weterynarzem albo murarzem. Do tego też potrzebna jest kondycja fizyczna. Zostanie w rodzinie, pomoże rodzicom w utrzy­maniu ich chlewa, rodzinnych zwierzątek i jejmości z nagłówka. Będzie piękna sytuacja, wszyscy będą syci i owca wyjdzie z tego cało. A tak dziewuszysko nabiera cech rozrośnię­tego chwasta, który ją zniszczy na całe życie. Takie autopochłanianie. Wyniszczy resztki ja­kiejkolwiek emocjonalności, szacunku dla ludzi a zostanie tylko roszczeniowe: „Daj.”. I żeby to było branie dla rozwoju czegoś twórczego. Nie, zostają tylko chore ambicje rodziców z ich kompleksami, poczuciem swej niskiej wartości mimo ogromnego majątku, który zdobyli swoją nieuczciwą pracą. Pracowici złodzieje, pozostają złodziejami. Dajmy spokój złodzie­jom, bo tacy często wchodzą na złą drogę, bo brakuje im na życie. Tu zaspokajane jest tyl­ko kłębowisko potrzeby zbytków, chciwości, zachłanności i tych ambicji. Tej nijakości.

Odczepmy się od chciwości, bo ta podobno jest motorem postępu, tak twierdzi obecny pre­zydent Argentyny. Niechaj mu będzie, jak dotąd niczego nie udowodnił mądrego a jego kraj jak się staczał, tak się stacza. I po latach przypisywania sobie zasług, jakimi to oni są gospodarnymi biznesmenami, nastąpił krach. Wszelkie złodziejstwo, rozpasanie, brak ha­mulców w dogadzaniu sobie na różne sposoby przywołał widmo upadku. Upadek już jest. Tłuszcz jednak nie został wytopiony do słoików na ciężkie czasy a dalej pomyka na dwu nogach. Dalej roztacza swój odorek wokół siebie, że jej dzieci mają być gwiazdami.

Na szczęście talenty rozdaje Bóg. Nie są z partyjnej listy, ani z giełdowej tablicy. Nie da się ich zawłaszczyć, ukraść ani nabyć. Bóg jednemu daje, drugiemu nie. Ten drugi też mu jest do czegoś potrzebny: By był wyedukowaną publicznością. Tylko tyle i aż tyle. Taki ciężaru talentu nie udźwignąłby i dlatego go nie dostał. Czemu nie cieszy się tym, kim jest? Czemu nie cieszy się swoim stanem a w tym stanem posiadania? Skąd w nim ta amuzyczna chęć zagarnięcia czegoś, czego zagarnąć nie można? To może być temat na libretto opery, albo raczej na jakiś kiczowaty dramat w stylu brazylijskich seriali.

Czemu to poruszam akurat w Dzienniku Muzycznym? Potraktujecie to jak bajkę. Opowia­dam historyjkę zmyśloną, jak cały świat wokół nas. Płyną takie historyjki po ekranach, spi­jają żywotne soki ludzi. Do muzyki nic to nie wnosi, bo nawet ja o tym żadnej muzyki pisał nie będę. A wątpię, by kogokolwiek innego zainteresowały takie nietwórcze jejmości i jej przychówek. Żeby to chociaż zainspirowało do arii Królowej Nocy, jak to sprytnie pokazał żyd dramaturg i żyd reżyser okazując teściową Mozarta. Transformacja z rozdartego ryja w ponadczasową arię.

Gdyby takie sceny były takim natchnieniem do pisania muzyki, to największymi kompozy­torami byliby właściciele chlewni i świniopasy. Setki wygłodniałych oczek, które pragną, by ich dzieci nie miały zawiniętego ogonka i były gwiazdami na nieboskłonie. Tego nie wy­trzyma żadna klawiatura ani nawet pancerne pióro wieczne. To wyrywa się muzyczne­mu pojmowaniu świata.

Andrzej Marek Hendzel